Niet gecategoriseerd

Terwijl echtgenote en dochter bezig zijn met het halen van koffie en thee begint hij tegen me te praten: ‘Een bijzonder beroep heb je, ik zou het niet kunnen.’ Ik probeer het ijs te breken: ‘Dat hoor ik vaker, maar ik bewonder mensen die les kunnen geven aan een klas met dertig kinderen.’

In mijn app zit een fotootje. Ze staat er op stralend op, achter een bord waarop de naam van haar man prijkt. Ze schrijft me dat er een pad naar hem vernoemd is, in het natuurgebied waar hij als vrijwilliger zoveel voor betekend heeft.

Op zijn rouwkaart staat een levensboom, geschilderd door zijn vrouw. In de boom zitten negen vogeltjes en de tiende vliegt net op, van een tak af, de lucht in. De vogeltjes staan symbool voor ieder van de gezinsleden.

Er staan twee kinderen bij de voordeur op me te wachten. Een jongen van elf en zijn zusje van acht. Een beetje hieper-de-pieper zijn ze, zoals kinderen dat kunnen richting visite, bij het vieren van een verjaardag bijvoorbeeld.